रात्रीचा हा चंद्र रुसो वा,
बंद पडू दे ही मंद गाणी;
रुसोत सगळ्या राण्या ह्या,
पण, हसणार ही प्रिय राणी !
विरह दु:खी मी कष्टी प्रियकर,
शोधीतसे मी ऋतू राणी ;
डोळ्यात पाणी, मुखात गाणी,
पण, मनात माझ्या प्रिय राणी !
आसमंत ही दंग राहतो ,
जेव्हा खुलते ऋतू राणी;
मद-मदनिकाच भासते,
जेव्हा सजते प्रिय राणी !
मोहून टाकी प्रियकर सगळे,
अखेर वरते रुप राणी ;
वाचक असती प्रियकर सगळे,
'कविता' माझी प्रिय राणी !
घेउनी इच्छा अंतरीच्या
स्वप्नांमध्ये बागडतो ;
‘स्वप्न-वडाच्या’ पारंब्या ह्या
निज - नित्य मी झुलतो !
स्वप्नातल्या स्वप्नभूमिवरी
‘स्वप्न-बीज’ मी पेरितो ;
स्वप्नातल्या जीवनी मी
‘स्वप्न-बागाच’ फुलवितो !
नीज - दु:खांचा फटका कधी
स्वप्नातही कडकडतो ;
‘स्वप्न’ म्हणोनी कधी-कधी मी
‘शहारेच’ पाहतो !
‘स्वप्नातला लढवय्या’ मी
स्वप्नांमध्येच ‘लढतो’ ;
भल्या - भल्यांना दावूनी बुक्का
मैदान मी मारतो !
‘स्वप्नातुनी’ जागे होता
‘स्वप्न-किल्ला’ कोसळतो ;
दु:स्वप्नांचे जग हे सारे ,
मी ‘स्वप्नातुनी’ पाहतो !
फुलासारखी आई, माझी फुलासारखी आई !
फूल जसे, गोड हसे, हसते माझी आई ऽ..ऽऽऽ......
फूल जसे, गोड हसे, हसते माझी आई !
पण, सुंदर त्याहूनही, आहे, माझी ही आई!
फुलासारखी आई, माझी फुलासारखी आई !!
(मी चोरुन साखर खाल्ल्यानंतर ॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰॰)
चोर दिसे, मार बसे, राग तिला येईऽ..ऽऽऽ
चोर दिसे, मार बसे, राग तिला येईऽ..ऽऽऽ
सापडलो हाती, आता माझी धडगत नाही,
पण, काळसरे, वाट मिळे, आई विसरूनि जाईऽ...ऽऽऽऽऽ
आई विसरूनि जाईऽ...ऽऽऽऽऽ!
आणि मग, फुलासारखी आई, माझी, फुलासारखी आई !
फुलासारखी आई, माझी, फुलासारखी आई !!
कधी, कधी, बळजबरी,
दूर ढकलते आईऽ...ऽऽऽऽ
कधी, कधी, बळजबरी,
दूर ढकलते आई !
पण, वाट सदा पाही ती अपुल्या
राजकुमाराचीऽ..ऽऽऽ
फुलासारखी आई, माझी, फुलासारखी आई !
फुलासारखी आई, माझी, फुलासारखी आई !!
जिथे, तिथे, मन म्हणते,
आई ग आईऽ..ऽऽऽईई,
आई ग आई,
क्षणा क्षणाला रे,
आठवते अपुली आई
हृदयच माझे आहे गाते आणि म्हणते आईऽ..ऽऽऽऽ
आई,आई,आई,आई,आई,आई,आईऽ..ऽऽऽऽ
आई,आई,आई,आई,आई,आई,आईऽ..ऽऽऽ
आई,आई,आई,आई,आई,आई,आईऽ..ऽऽऽऽऽ
फुलासारखी आई, माझी, फुलासारखी आई !
मांगल्याची नित्य असू दे, जीवास रे ओढ,
जीवा शिवाचे मिलन होता, जीवन होते गोड !
मांगल्य हे काय असे रे, सांग जरा रे गुज ?
स्वरुपात तु अमृत आहे, नी व्यापक विश्र्वरुपात;
जाणून हे तू वर्तून पुन्हा नांदावे स्वरूपात!
जीव, जगत्, जगदीश्र्वराच्या ऐक्याचे प्राबल्य;
ध्यानी ठेवून कर तू कार्य हेच असे मांगल्य!
म्हणूनच म्हणतो, मांगल्याची नित्य असू दे, जीवास रे ओढ,
जीवा शिवाचे मिलन होता, जीवन होते गोड !
शिवास स्मरूनी जीव जे करतो, दैनंदिन व्यापार,
शिवास विसरूनी, हरवून बसतो, घडतो रे व्यभिचार!
ध्येयभ्रष्ट होणे रे म्हणजे करणे रे व्यभिचार,
ध्येयप्रेरणेने रे जगणे, म्हणजे शिष्टाचार!
म्हणूनच म्हणतो, मांगल्याची नित्य असू दे, जीवास रे ओढ,
जीवा शिवाचे मिलन होता, जीवन होते गोड !
“नको घाबरू !
नको बावरू !
नको फिरू तु मागे !
ऊठ ऊभा हो लढण्यासाठी,
मी सारथी तुझा रे !”
असे सांगतो भगवान, अर्जुनाला !
माझ्या-तुमच्यासाठी !
निश्चयाने त्या द्वंद्वांनाही जिंकूनी घेण्यासाठी !
असूरवृत्तीशी जे युध्द, नितदिन आपण करतो;
अपुल्यासाठी प्रोत्साहनपरं भगवंत गीता गातो !
जेव्हा पसरे भयाण रात;
मार्ग दिसेना ना वहिवाट;
अशाच वेळी हो मजबूत !
बुध्दीलाही राख शाबूत !
प्रलोभनास नको बळी पडू !
भितीने तु नको मरू !
तुझ्या तपाने;
ईश बळाने;
सार्थक कर तु कार्य महान;
अमृतपूर्ण तु नसे लहान !
जीवन सजवून घे हे छान !
असे सांगतो रे भगवान;
तुला नी मजला हे वरदान !
कार्य करून जेंव्हा थकतो ; ध्येय ही जेंव्हा विसरतो !
तेव्हा अपुल्यासाठी प्रोत्साहन पर भगवंत गीता गातो !
उल्हासाने नटलेले, क्रीडेने ते भरलेले,
खेळायाच्या रीतीमध्ये भाव-रहस्य ही दडलेले;
प्रेय ही आहे, श्रेय ही आहे,
जगण्याने हे सजलेले !
भावाने अन् बुध्दीने;
परंपरेतून खूललेले,
सूख ही माझे, दु:ख ही माझे,
जगण्याने हे सजलेले!
सातत्याच्या नवलाईने,
प्रेमाने अन् प्रसन्नतेने;
मनोमंथन नी मनोरंजनही,
जगण्यानेच सजलेले !
उत्कटता अन् उत्कंठेने,
तुलाच म्हणूनी तुलाच रे,
ईश्वरा! अर्पण करितो श्वासही माझे,
जगण्याने ते सजलेले !
